Techniki MR są jednymi z najnowszych metod terapeutycznych w medycynie manualnej. Koncentrują się one na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich, szczególnie powięzi. Żywa tkanka posiada wewnętrzną zdolność do poruszania się, będącą rezultatem rytmicznych zmian zachodzących w tonusie mięśni i wewnętrznych rytmach ciała (skurcze naczyń krwionośnych, ruchy jelit, oddychanie, skurcze mięśni, ruchy gałek ocznych itp.). Aktywacja sił w technikach MR odbywa się w sposób bezpośredni i pośredni. Są one zarówno pochodzenia wewnętrznego jak i zewnętrznego. Siły wewnętrzne wiążą się z fizjologicznymi ruchami żywej tkanki wymienionymi wyżej. Siły zewnętrzne związane są z dostarczaniem energii mechanicznej wywieranej przez terapeutę poprzez nacisk, trakcję, skręcanie, rozciąganie, które w odpowiedni sposób wpływają na tkankę miękką, zmieniając jej właściwości biomechaniczne oraz wywołując reakcje odruchowe. Łączy je główny cel medycyny manualnej, jakim jest osiągnięcie symetrycznego, bezbólowego zakresu ruchu systemu mięśniowo-szkieletowego.
Jest to metoda opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa, który zaobserwował, że ułożenie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymanie tej pozycji przez 20-120 sekund powoduje radykalną poprawę zakresu ruchu stawu oraz zmniejszenie jego dolegliwości bólowych. Jones uważa, że ułożenie stawu w kierunku, gdzie zmniejsza się napięcie mięśniowe powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertonicznych w wyniku zmniejszenia stymulacji nocyceptywnej, a poprzez to zmianę aktywności receptorów wrzecionek mięśniowych oraz poprawę ukrwienia ischemicznych i hipertonicznych mięśni. Terapeuta wyszukuje najbardziej wrażliwy punkt i kontrolując go palcem układa ciało pacjenta w pozycji tak, aby punkt ten zniknął lub się zmniejszył do 2 punktów (w subiektywnej skali odczuwania bólu od 0 do 10) i utrzymuje tę pozycję 90 sekund.
Terapia punktów spustowych jest techniką, która wykorzystuje różne formy ucisku i ruchów we wrażliwych miejscach w tkance mięśniowej. Celem terapii jest uwolnienie się od bólu i poprawa zaburzonych wzorców ruchowych. Punkty spustowe to wrażliwe miejsca w mięśniach o wzmożonym napięciu, które są bolesne pod wpływem ucisku i powodują ból promieniujący oraz inne objawy w obszarach ciała odległych od miejsca drażnienia.Podczas badania fizjoterapeutycznego oceniony zostaje indywidualny problem pacjenta. Nad konkretnymi elementami związanymi z tym problemem pracują później nasi terapeuci. Ale co zrobić, żeby efekty terapii trwały bardzo długo? Jak wzmocnić rezultaty terapii? I wreszcie jak zapobiegać nawracaniu problemów? Odpowiedzią na wszystkie powyższe pytania jest autoterapia. Autoterapia to indywidualnie dostosowane ćwiczenia łatwe do wykonania w warunkach domowych i opierające się głównie o metodę poizometrycznej relaksacji mięśni (PIR), ale także różnego rodzaju pozycje rozciągające poszczególne mięśnie lub całe taśmy anatomiczne. Autoterapia wraz z edukacją posturalną stanowi ważny czynnik uzupełniający proces leczenia i zapewniający jego długotrwałe rezultaty. Dlatego sukces terapeutyczny zależy również w pewnym stopniu od poziomu motywacji pacjenta.
Metoda została opracowana przez włoskiego fizjoterapeutę Luigiego Stecco, który przez 40 lat praktyki klinicznej i wnikliwego studiowania anatomii i fizjologii człowieka opracował niezwykle efektywny i spójny system terapeutyczny. Autor zauważył, że pewne miejsca w ciele wykazują dużą bolesność dotykową, jeśli konsystencja tkanek w tym obszarze jest zmieniona, a przywrócenie prawidłowego ślizgu między tymi tkankami (manipulacja) wywołuje reakcje w odległych obszarach ciała. Wiele lat trwało opracowanie mapy tych punktów, które ( i nie ma w tym nic dziwnego) w większości pokrywają się z punktami akupunkturowymi. Punkty te nazwał Centrami Koordynacji (CC) i Centramii Fuzji (CF). Stecco doszedł do wniosku, że te szczególne miejsca leżą na przebiegu linii napięć systemu powięziowego, który jest ,,pasem transmisyjnym” do rozchodzenia się kompensacji mechanicznych oraz promieniowania bólu w naszym ciele. Metoda, uwzględnia więc całościowe podejście do ciała, traktując poszczególne jego segmenty, jako pojedyncze ogniwa łańcucha tkankowego, którego ciągłość zapewnia powięź. Wyboru punktów przeznaczonych do manipulacji dokonuje się według określonych reguł – na podstawie weryfikacji ruchowej i palpacyjnej. Niezwykle istotnym elementem gwarantującym skuteczną terapię jest szczegółowy wywiad. Kolejnym aspektem przemawiającym za wyjątkowością tego konceptu jest jego niezwykła efektywność terapeutyczna, która w ciągu zaledwie kliku wizyt pozwala rozwiązać wiele problemów pacjentów, leczonych klasycznie przez lata.
Zajmuje się: diagnozowaniem i leczeniem zaburzeń strukturalnych narządu ruchu (stawów, mięśni, nerwów). Dzięki rozbudowanemu schematowi badania różnicującego, fizjoterapeuta jest w stanie za pomocą szczegółowego wywiadu i badania odnaleźć zaburzone struktury, stwierdzić stopień ich uszkodzenia oraz przeanalizować mechanizmy pojawienia się dolegliwości. Tym samym stawia hipotezę zaburzenia strukturalnego u pacjenta. Przyczyna dolegliwości leży często w dysproporcji pomiędzy możliwościami tkanki do przyjmowania obciążenia, a jej rzeczywistym obciążaniem. Leczenie polega na zniesieniu tej dysproporcji i przywracaniu fizjologicznej „symbiozy” pomiędzy stawami, mięśniami i strukturami nerwowymi. Jako leczenie stosowane są techniki: mobilizacji stawów, neuromobilizacje struktur nerwowych, leczenie tkanek miękkich (tj. mięśni, więzadeł, ścięgien), a także medyczny trening funkcjonalny z użyciem urządzeń treningowych dostosowanych do problemów pacjentów.
Celem nadrzędnym metody McKenzie jest przywrócenie możliwe pełnej funkcji zaburzonym strukturom, a tym samym zabezpieczenie pacjenta przed kolejnym pojawieniem się problemu bólowego. Po przeprowadzeniu odpowiedniej edukacji pacjenta, metoda ta pozwala samodzielnie radzić sobie z bólem. Autor metody opracował program postępowania leczniczego, w którym oprócz technik, wykonywanych przez terapeutę, ważny jest sam ruch pacjenta, ćwiczenia i autoterapia wykonywana w domu. W ćwiczeniach dominują pozycje niskie, głównie leżące. Ruchy czynne powtarzane są wielokrotnie w różnych płaszczyznach, ale w ściśle określonym kierunku, niepowodującym bólu. Dużą wagę przykłada się do zaleceń, które chronią kręgosłup przed kolejnymi urazami i przeciążeniami. McKenzie stawia bardzo duży nacisk na profilaktykę.